Vorig jaar, deze tijd, ben ik ingegaan op de vraag van een weduwe wiens echtgenoot de keuze had gemaakt niet langer meer te willen leven. In zijn afscheidsbrief had hij het enkel gehad over zijn verziekte werksituatie en had hij geen uitweg meer gezien.

Ik trof een weduwe aan die erg kwaad was op de werkgever en vol ongeloof sprak over waar dit bedrijf eigenlijk naartoe wilde met hun, volgens haar aanvoelen, compleet veranderde en foute aanpak.

Ik nam deze opdracht, verkennen of bemiddeling mogelijk was, vrijwillig aan. Hoe kon ik nl. bij dit soort vraag een trajectprijs vooropstellen, was mijn algemene bedenking. Hierna merkte ik dat, door dit engagement op te nemen, ik ook vrijer kon handelen. Hoe lang dit zou duren, maakte niet meer uit. Ik kon de timing respecteren die beide partijen nodig hadden om uit te maken of ze hier nu wel of niet wensten op in te gaan. In principe is er altijd die vrijheid natuurlijk, maar aangezien het ook kost, neigt iedere professioneel bemiddelaar toch wel naar een eerder tijdig uitklaren of een bemiddeling gewenst wordt of niet.

Het afgelopen jaar kwam er een neen, een ‘enkel onder deze voorwaarde’, werd er een brief geschreven, werd er getwijfeld en niet begrepen. Nu staan we voor het gesprek dat binnenkort zal plaatsvinden en dat beschouw ik niet als een sluitstuk, eerder als een mogelijkheid om het traject nog verder te verdiepen. Tot hiertoe is er al veel gezegd, gedeeld, gependeld, … . Alle partijen hebben de tijd gekregen om zaken te laten bezinken, er zich toe te verhouden en hebben zich fundamenteel de vraag gesteld wat een eventueel bemiddelingsgesprek wel/niet voor hen individueel, voor de familie en voor de organisatie zou kunnen betekenen.

Af en toe een engagement opnemen in deze zin, doet mezelf toch ook wel met de twee voeten op de grond blijven staan. Je moet nl. niet altijd iets ‘opleveren’, soms kan je ook gewoon iets betekenen.