Wat hou ik van leiders met visie en dan mogen ze wat dominant zijn, want meestal zien ze het grootere plaatje, loodsen ze mensen naar het bereiken van resultaten én hogere doelen.

Is het fout dit zo te stellen ten tijde van warm leiderschap waarin deze vooral de gids moet zijn van mensen in hun (werkend) bestaan? Uiteraard dragen medewerkers die zich goed voelen bij aan de performance van het bedrijf!

Oh god, de nuance, please laat ze meer toe, want verschillende leiderschapsvormen en -stijlen zijn geschikt voor verschillende contexten, fases van de ontwikkeling van een organisatie/bedrijf, de persoonlijkheid van de leider, de ambitie en motivatie van N-zoveels en medewerkers.

Veel meer zit hem in de persoonlijke ontwikkeling van de leider, snapt de leider dat hij/zij het instrument is dat ervoor zorgt dat bedrijfsdoelen behaald worden en meer nog hoe hij/zij hier naartoe kan werken? Is de leider bereid te werken aan die set of skills die hiertoe bijdragen (los van ego, dat ook functioneel kan zijn)? En misschien een nog belangrijkere vraag, is de leider in staat die mensen rond zich te verzamelen die al zijn/haar gebreken moeiteloos en met veel plezier willen opvullen zodat het geheel kan renderen? En begrijp me niet verkeerd, onder ‘geheel’ versta ik: resultaten, top product/dienst, goede cijfers, tevreden klanten/cliënten en gemotiveerde, gelukkige medewerkers.

Leiders zonder visie, trekken best visie aan. En dat is geen schande, dat is gezond verstand, slim zelfs. Zoek in dit geval best naar medespelers die op golflengte zitten en aanvullend zijn, die u (met respect) durven challengen, die een gerichte mening en inspiratie binnen brengen, die u en uw ploeg mee naar een hoger niveau kunnen tillen en je zal merken dat alles en iedereen hier beter van wordt. Durf in deze werkwijze ook geduld te hebben, geduld op te brengen. Dat kan aanvoelen als een taak en is tegelijkertijd een essentieel onderdeel.

Weet ook: ook leiders mét visie trekken visie aan!