Een boeiend artikel, afgelopen weekend in De Standaard – Weekblad verschenen. Helemaal mee met het feit dat we vandaag de dag moeilijkheden, moeilijke fases veel te hard gaan psychologiseren en neigen labels op te plakken. Hierdoor denkt een groeiende groep mensen dat er ‘iets scheelt met hen’ en gaan ze zich gedragen naar de op hen geplakte labels. Erger nog, een groeiende groep mensen gaat consultaties inboeken bij professionals net om dit te  bekomen.

Eerlijk, ik denk dat wanneer je ieder van ons zou gaan screenen, er werkelijk met elk van ons iets zal schelen. Een mens is echter geen aan te vinken vakje, wel een wezen dat doorheen de jaren verschuift in dualiteiten. Bv. je kan extravert zijn in gekende contexten, maar introvert zijn in omgevingen of situaties die nieuw zijn. Je kan scherp, to the point zijn wanneer je kennis van zaken hebt of eerder bedachtzaam wanneer het not your cup of thea is, … . Je kan in bepaalde opdrachten zeer rationeel te werk gaan, in andere situaties zeer emotioneel reageren. En ja, op dit soort dualiteiten schippert ongeveer iedereen nu éénmaal. Ik heb het hier wel niet over kinderen, jongeren, volwassenen die het label nodig hebben om een plaats te vinden in de maatschappij.

Het lijkt voor velen die ik ontmoet echter moeilijk om te begrijpen dat moeilijke fases normaal kunnen zijn, dat dit bij het doorgroeien en het leven hoort. Ik merk ook meer en meer dat mensen ‘gaan lopen’ van hoe ze de dingen aanvoelen, dat ze gevoelens vooreerst wensen te ontkennen om er een tijdje later niet meer langs door te kunnen. Het aantal mensen dat te kampen heeft met angsten, overdreven controle, verlies in wegduw- of vergeetmiddelen (alcohol/drugs), … neemt toe. Ze vragen zich dan af hoe dit komt, vanwaar dit komt.

Ik hoor dan: ‘misschien is dit alles nog post-corona’. Eerlijk? Ik vrees van niet. Het leven is niet makkelijk, is het nooit geweest. We hebben hier geen oorlog, maar velen voeren de strijd met zichzelf als nooit tevoren.

Wat ik hierin denk te herkennen, zijn twee zaken. We zijn vergeten dat dit niet zo raar is en bij het leven hoort of we hebben de illusie, de afgelopen decennia gecreëerd, dat alles maakbaar is. Aan jou om te kiezen welke van beiden het meest past? En we zijn onze community kwijtgespeeld. De veilige kleine haven die ‘het dorp’ wel vertegenwoordigde. Waar je met je kleine zorgen en kwalen wel gelijkgezinden vond, waar het ok was ‘hetzelfde schuitje’ te delen.

In alles wat met psychosociale zorg te maken heeft, pleit ik onverschrokken voor meer gezonde benadering van iedereen die eigenlijk gewoon gezond is, ook al maakt hij/zij in mindere/meerdere mate moeilijk dingen mee, moeilijke fases door. Hiernaast hoop ik ook op een new of eerder refurbished community denken. IT/AI zal nooit kunnen vervangen wat die ene vraag aan jou, net op zijn plaats, deed en betekende.

Ik ben wel blij te merken dat er heel wat durvers, knappe koppen en creativiteit aanwezig is in Vlaanderen (vooral ook in Limburg) om dit niet enkel te zien, maar ook iets mee te doen. Let’s create, let’s unite!

https://www.standaard.be/cnt/dmf20240430_95560045